Το σουτιέν του μπαμπά μου

Όχι του δικού μου, του Μάκη Δελαπόρτα. Όπως καταλάβατε, είχαμε πάλι προβολή μετά από πολύυυυυυ καιρό. Με μειωμένο κοινό μεν, αλλά και πάλι είναι μια πρόοδος. Και τι καλύτερη ταινία θα μπορούσαμε να βρούμε από “Το σουτιέν του μπαμπά μου”, μία τραγική κωμωδία – όπως αυτοαποκαλείται – του 1982 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Μελισσινού. Πρωταγωνιστούν οι Μάνος Θανόπουλος (που έχει γράψει και το σενάριο), Μάκης Δελαπόρτας και Δημήτρης Βερύκιος.

Πάμε στην υπόθεση, μη διαβάσετε αν δεν θέλετε spoilers. Η ταινία μας δείχνει στιγμές από τη ζωή των εργαζομένων σε ένα καμπαρέ, τους έρωτες, τις ίντριγκες, την καθημερινή πλευρά τους. Ιδιοκτήτρια του καμπαρέ είναι η τραβεστί Μάμα Ρόζα (Θανόπουλος), αυστηρή με τους υπαλλήλους της εν ώρα εργασίας και συνάμα ανθρώπινη με τα προβλήματά τους. Στο καμπαρέ δουλεύουν ακόμα οι τραβεστί Τζίλντα και Εμμανουέλα και η γυναίκα Λάουρα ως showgirls, ο γκέι Τζούλιο ως μπάρμαν και ο Μάριος (Βερύκιος) ως υπεύθυνος φωτισμού, επίσημος γκόμενος της Ρόζας και τεκνό γενικών καθηκόντων. Ανάμεσα σε διάφορες ασύνδετες μεταξύ τους κωμικοτραγικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι πρωταγωνιστές, ο Μάριος την πέφτει με τη σειρά σε όλους ανεξαιρέτως τους υπαλλήλους του καμπαρέ (τραβεστί, γυναίκες, γκέι) καθώς και σε διάφορες άλλες γκόμενες που κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά, μέχρι που τον καρφώνουν στην Μάμα Ρόζα και αυτή τον διώχνει παρόλο που τον αγαπάει. Προς το τέλος της ταινίας, εμφανίζεται και ο Νικόλας (Δελαπόρτας), ένα 17χρονο παιδί που έχει ζήσει όλη τη ζωή του σε ορφανοτροφείο και έρχεται να μείνει και να δουλέψει στο καμπαρέ, καθώς η Μαμα Ρόζα του λέει ότι γνωρίζει λεπτομέρειες για το παρελθόν του. Μετά από πολλή πίεση, κλαμματα και ζήλειες, αποκαλύπτεται το τραγικό μυστικό που είναι βέβαια εμφανές από τον τίτλο της ταινίας: η Μάμα Ρόζα είναι ο πατέρας του μικρού Νικόλα.

Δεν ήταν και κανένα αριστούργημα η ταινία, αλλά δεν ήταν και άσχημη. Ήταν μια καλή επανεκκίνηση των προβολών κι εύχομαι να μην ξανακάνουμε τόσο μεγάλο κενό. Αυτά που μας έμειναν και τα συζητούσαμε την επόμενη μέρα στο γραφείο ήταν:

1. Η μόνιμη ατάκα της Μάμα Ρόζας προς τις εργαζόμενες στο καμπαρέ “Σκάσε κατσίκα!”
2. Το εκπληκτικό χορευτικό με τον αξεπέραστο στίχο “Νταμ ντουμ, νταπαντούμ, καλησπέρα σας”.
3. Ο Τζούλιο, που επιβεβαιώνει το ρητό των 80s “το μουστάκι είναι ο φερετζές του πούστη”. Αρχικά δεν ψυλλιάζεσαι ότι είναι γκέι, αργότερα πάει για παρτουζίτσα με τρία παλικάρια, και στο τέλος της ταινίας καταλήγει με ρόμπα, φτερά και βεντάλια. Και το μουστάκι, μουστάκι.
4. Η εξήγηση που δίνει η Ρόζα-πατέρας στον Νικόλα, σχετικά με το πώς συνέβη το μοιραίο και γεννήθηκε: “Η μητέρα σου ήθελε μια εμπειρία… με αδερφή”.

Αυτά, και ελπίζω η επόμενη ταινία να μας δώσει περισσότερη τροφή για σχόλια. Έχουμε δυο-τρεις πολύ σπέσιαλ στα “προσεχώς”, να δούμε πότε θα καταφέρουμε να τις παρακολουθήσουμε.