Ένας σκύλος στη χώρα των ιδιοκτητών

Το τελευταίο καιρό ψάχνω να αλλάξω σκυλόσπιτο και σκυολγειτονιά. Δεν βιάζομαι, δεν έχω ανακοινώσει στη σπιτονοικοκυρά μου ότι θα φύγω, απλά πηγαίνω και βλέπω σπίτια μέχρι να βρω κάτι που να με καλύπτει απόλυτα. Το θέμα είναι ότι έτσι έρχομαι αντιμέτωπος με την περίεργη αυτή φάρα που λέγεται “Ιδιοκτήτες διαμερισμάτων προς ενοικίαση” και την απίστευτη ποσότητα νεοελληνικής παράνοιας που κουβαλάει.

Δεν θα αναφερθώ σε τετριμμένα γεγονότα και κλασικές ελληνικές λαμογίες, όπως π.χ. το να μην δηλώνουμε το σπίτι στην εφορία ή το να μη θέλουμε αλλοδαπούς ενοικιαστές, αλλά θα πάω κατευθείαν στα βαριά.

Περίπτωση 1η (πήγα να δω το διαμέρισμα – η αγγελία έγραφε “ρετιρέ κατάλληλο για ζευγάρι”)
Πάω, πουθενά ο ιδιοκτήτης. Τον παίρνω τηλέφωνο, έρχεται φορτωμένος σακούλες λαϊκής. Ανοίγει, αφήνει τις σακούλες, ανεβαίνουμε τη σκάλα. Η οικοδομή τριώροφη, χωρίς ασανσερ. Φτάνουμε στο τέρμα της σκάλας, τι να δω. Μια πόρτα φάτσα-φόρα, ανοιχτή, με ένα πλυντήριο μέσα – πλυσταριό! Δίπλα, άλλη πόρτα, το “ρετιρέ”. Μπαίνουμε μέσα, ο προηγούμενος ενοικιαστής έμενε ακόμα εκεί, δεν είχε μαζέψει να φύγει. Τέλος πάντων, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, αχούρι σκέτο το διαμέρισμα. Το μπάνιο μικροσκοπικό, χωρίς καν ντουζιέρα (για μπανιέρα ούτε λόγος), το ντουζ στον τοίχο και τρύπα στο πάτωμα για τα νερά. Το υπνοδωμάτιο μεσοτοιχία με το πλυσταριό, να έχεις το γκάπα-γκούπα του πλυντηρίου του ιδιοκτήτη στο μαξιλάρι σου. Ο ιδιοκτήτης προφανώς κατάλαβε την έκφραση απόλυτης αηδίας στο πρόσωπό μου και άρχισε να μου πουλάει τα συν (κατά τη γνώμη του) του διαμερίσματος. Μου δείχνει το σύνθετο στο σαλόνι: “Αυτό δεν είναι του παιδιού που μένει τώρα, θα μείνει για σένα να το κρατήσεις.” Το σύνθετο μαύρο λακαρισμένο ξύλο με χρυσή μπορντούρα, λες και βγήκε από ταινία με τον Φλωρινιώτη. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, μεγάλο και με θέα. Μου δείχνει μια μεταλλική πόρτα στην άλλη άκρη του μπαλκονιού: “Εκεί είναι το δεύτερο μπάνιο. Είναι μεγαλύτερο από το άλλο.” Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω, “Ευχαριστώ πολύ, θα το σκεφτώ και θα σας τηλεφωνήσω”. Έφυγα τρέχοντας.

Περίπτωση 2η (τηλέφωνο – η αγγελία έγραφε “πλήρως ανακαινισμένο”)
– Καλησπέρα, για ένα σπίτι που νοικιάζετε. Να μου πείτε κάποιες πληροφορίες…
– Βεβαίως, βρίσκεται εκεί, στον τάδε όροφο, τόσα τετραγωνικά.
– Είναι παλιά κατασκευή, η πολυκατοικία;
– Είναι του ’80, αλλά το διαμέρισμα είναι “πλήρως ανακαινισμένο”. (Πάλι.)
– Να σας ρωτήσω, έχει δηλαδή παράθυρα αλουμινίου; (Ένα από τα κολλήματά μου, don’t ask.)
– Ξέρετε, δεν το πουλάμε το διαμέρισμα. (Γεια σου Γιάννη – κουκιά σπέρνω.)
– Το ξέρω, γιατί το λέτε; (Πας καλά κυρά μου;)
– Να, με ρωτήσατε για τα παράθυρα. Και άλλοι με παίρνουν και ρωτάνε αν έχουμε καινούργιες ντουλάπες, αν έχουμε αλλάξει είδη υγιεινής… Σαν να θέλετε να το αγοράσετε το σπίτι. (Αφού λες μωρή “πλήρως ανακαινισμένο”, τι περιμένεις να σε ρωτάνε; Αν έχει πόρτα ή κουρελού;)
– Να σας ρωτήσω, όταν λέτε ότι είναι “πλήρως ανακαινισμένο”, τι εννοείτε; (Μπας και βγάλουμε άκρη επιτέλους.)
– Μα το βάψαμε, ο προηγούμενος μας το είχε αφήσει χάλια. (Μεταξύ μας, καλά σας έκανε.)
– Ευχαριστώ πολύ, γεια σας. (Και μάθετε ελληνικά, η λέξη που ψάχνετε είναι “φρεσκοβαμμένο”.)

Περίπτωση 3η (τηλέφωνο – η αγγελία δεν έλεγε ενοίκιο)
– Καλησπέρα, για ένα σπίτι που νοικιάζετε. Να μου πείτε κάποιες πληροφορίες…
– Ναι, βεβαίως, βρίσκεται εκεί, τάδε όροφο, τόσα τετραγωνικά, κλπ, κλπ.
– Ευχαριστώ. Και να ρωτήσω, τι ενοίκιο ζητάτε πάνω-κάτω;
– Ελάτε να το δείτε πρώτα, να δείτε άμα σας αρέσει, και τα συζητάμε αυτά. (Κλασσική απάντηση, για να κάνουν τον υποψήφιο ενοικιαστή να πάει να το δει.)
– Ωραία, να περάσω αύριο  να το δω;
– Εσείς πόσα δίνετε; Γιατί μένω μακριά, και να μην τρέχω να σας το δείξω αν δεν δίνετε αυτά που θέλω. (Γουάτ δε φάκ;!;!;! Αφού δεν μας είπες πόσα θες ρε κωλόγερε.)
– Μα κι εγώ δεν μπορώ να σας πω πόσα δίνω αν δεν το δω το σπίτι. (Έτσι είσαι πούστη; Θα σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα.)
– Όχι, πείτε μου γενικά μέχρι πόσα δίνετε και θα τα βρούμε. (Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Να κάνει η μάνα.)
– Ευχαριστώ πολύ, γεια σας. (Και αν βρεις να το νοικιάσεις, σφύρα μου…)

Κάτι μου λέει ότι θα ψάχνω για καιρό ακόμα. Και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες αναρτήσεις…